Jest taka scena z mocno już zakurzonego filmu J. Rutkiewicza „Kochajmy syrenki”, gdzie J. Fedorowicz i B. Łazuka zdezorientowani, a nawet trochę przestraszeni rewelacyjnymi osiągami silnika swojej dopiero co nabytej, acz nieźle już zdezelowanej syrenki, zaglądają pod maskę samochodu chcąc odkryć przyczynę tej, w ich przekonaniu, usterki. Wywiązuje się dialog:

- No i co?

- A bo ja wiem?

- Daj, ja spojrzę.

- A ty się znasz?

- Nie. Ale popatrzę świeżym okiem.

 

Zmotywowana powyższym uzasadnieniem, ośmielam się zamieścić tutaj swoją relację z konferencji, bo chociaż jestem osobą całkowicie spoza Waszego środowiska, i jako taka odnajduję w sobie wciąż jeszcze niezagospodarowane korylizmem olbrzymie pokłady ignorancji i niekompetencji, to posiadam wszakże jeden cenny atut: świeże oko.

Oczarowana opowieściami koleżanki ze spotkania w Tłokini, z łatwością dałam się namówić na Baranów Sandomierski. Lista prelegentów, tematyka wykładów, i co równie ważne – błogosławieństwo Męża, którego, ku Jego rozpaczy, zatrzymały w Krakowie obowiązki zawodowe, wszystko to sprawiło, że koleżanka nie miała trudnego zadania, aby przekonać mnie o słuszności podjętej ad hoc decyzji.

W miarę zbliżania się terminu konferencji, zaczęłam nieśmiało podczytywać na SN wybrane artykuły i komentarze pozostając w podziwie dla Państwa wiedzy, erudycji i …pasji.

Wiedziałam więc, że nudno nie będzie. Ale rzeczywistość przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Już pierwszy wieczór spędzony przy wspólnym, skonstruowanym chałupniczym sposobem na wzór ósemki stole, przyniósł moc silnych wrażeń. Różnorodność tematów poruszanych w dyskusjach, nowe, interesujące znajomości, a przede wszystkim przemiła atmosfera, sprawiły, że czas, jak zwykle w takich sytuacjach, przeleciał jak szalony. Na szczęście dysponowałyśmy z koleżanką pokojem, co prawda, jak mówi "Pan Parasol", w czworakach, ale za to dwupoziomowym, mogłyśmy więc zaprosić wszystkich chętnych do w miarę wygodnego kontynuowania zainicjowanej w przepięknej zamkowej scenerii wymiany naszych myśli.

Po bardzo krótkim śnie i pysznym śniadaniu, przekroczyłam próg sali portretowej i to było tak, jakbym zajęła miejsce w rollercoasterze. Wraz z pojawieniem się pierwszego prelegenta ten szalony pojazd ruszył i zatrzymał się… dopiero w Krakowie.

O wykładach pisać chyba nie powinnam. Ci, którzy zrobili to przede mną, wyczerpująco i niezmiernie interesująco, w wielu przypadkach można by rzec - przepięknie ujęli ich istotę. Ja chciałabym tylko wrzucić tu parę uwag.

 

Podczas wykładu prof. Święcickiego myślałam o przyjaciółce naszej córki, która od lat zmaga się z ChAD. Nagle zdałam sobie sprawę, że pierwszym symptomem, jaki zaobserwowałam u M. na długo przed zdiagnozowaniem choroby był pomysł, aby na kilka miesięcy przed ukończeniem studiów na politechnice zrobić sobie roczną przerwę w nauce aby… i tutaj wybuchał prawdziwy gejzer pomysłów! To zachowanie niosło też ze sobą ryzyko dla naszej córki, która przez moment gotowa była towarzyszyć przyjaciółce w eksploracji świata. M. porzuciła studia lecz spędziła pozyskany w ten sposób wolny czas na smętnym snuciu się po ulicach w oczekiwaniu aż jej koledzy skończą zajęcia…

Myślałam też o tym, że skoro w okresie manii mogą pojawiać się różne myśli, często genialne, to stanowi to kolejny dowód na to, że genialny człowiek może stanowić jednak pewną anomalię. W ogóle genialny umysł często bywa przecież postrzegany przez psychiatrię jako swoista aberracja mózgu towarzysząca różnym zaburzeniom psychicznym.

Następny prelegent, ks. Krzysztof Irek, w przepięknym stylu przedstawił (a może niektórym z Państwa tylko przybliżył?) postać biskupa Zygmunta Łozińskiego. Oczywiście, wśród zakupionych przeze mnie książek znalazła się też i biografia tego bohaterskiego księdza patrioty jako lektura obowiązkowa dla moich wnuków.

Dwa kolejne wykłady były tymi, których wyczekiwałam szczególnie. „Polacy w carskich koszarach” – tyle faktów pieczołowicie pozbieranych i skrupulatnie podanych jak na tacy, w jednym miejscu. Wspaniały wykład dr Jacka Legiecia.

I wreszcie, po obfitym obiedzie, czas na Emanuela Małyńskiego. Ta barwna postać została nam przedstawiona w sposób niezwykle ciekawy przez dr Ryszarda Mozgola. Mogłabym tak słuchać i słuchać jeszcze długo…

Tematem spotkania z prof. Katarzyną Kostrzewą była „Katastrofa Smoleńska w świetle przepisów międzynarodowego prawa lotniczego”. Ta niezabliźniona rana ciągle wzbudza w nas zrozumiałe emocje i wywołuje smutek (nie dziwię się, że niektórzy zrezygnowali z wysłuchania tej prelekcji). Pani profesor w sposób niezwykle czytelny przedstawiła stan prawny całkowicie wyczerpując tak sformułowany temat, ale i tak po skończonym wykładzie pozostało we mnie poczucie niedosytu połączonego z ogromnym żalem i przygnębieniem.

Jako ostatni pojawił się przed nami dr Łukasz Modelski, znany mi z radiowej „dwójki” (polecam wspaniały „Kryzys wieku średniego”). Niestety, chyba szalona prędkość rollercoastera dała mi się we znaki, bo przez pierwszy kwadrans miałam spory problem z koncentracją uwagi i ciągle gubiłam wątek. W dodatku zwiedziona przez, jak zawsze, niezależny i krytyczny umysł mojej koleżanki przez chwilę ja również poszukiwałam w osuszanych stawach saletry…

Dziękuję Gospodarzowi tego niezwykłego przedsięwzięcia za możliwość wzięcia w nim udziału, a wszystkim Państwu za przemiłe towarzystwo. Życzę wytrwałości w poszukiwaniu wiedzy i prawdy historycznej, a na koniec chciałabym jeszcze przytoczyć fragment mojej kuluarowej rozmowy z red. Stanisławem Michalkiewiczem, który, ku mojej wielkiej radości, niespodziewanie znalazł się pośród nas. Gdy zapytałam wiedziona troską o obecną sytuację społeczno-polityczną „Panie redaktorze, jak żyć?” w odpowiedzi usłyszałam Jego słynne „Długo i zdrowo!”

I tego się trzymajmy!

---

tagi: lulii 

	oriolanka
	14 marca 2019 11:34

17     1598    22 zaloguj sie by polubić